Kur’an erken dönemlerden itibaren sistematik olarak tefsir edilmiş olup onun tefsir süreci halihazırda devam etmektedir. Tefsir sürecinin en önemli yönlerinden biri doğru anlama ulaşabilmek için doğru esasların kullanılmasıdır. Bu sebeple tefsir ilminde dikkate alınan yöntemlerden biri de Kur’an’ın Kur’an’la tefsir edilmesidir. Bu yöntem günümüzde tefsir usulü meselelerinden biri olarak tartışılmakta ve onun belirlenmesi konusunda İbn Teymiyye ön plana çıkarılmaktadır. Ancak yöntem onun çağdaşı Safedî’nin Keşfu’l-esrâr ve hetkü’l-estâr adlı tefsirinde de öne çıkmakta ve sistematik olarak uygulanmaktadır. Safedî, tefsirinde, beyana muhtaç olan âyetlerin Kur’an’da açıklandığına dair mutlaklık içeren ifadeler serdetmekte ve rivayetlere çok az yer vermektedir. Bu sebeplerden dolayı onun tefsirinde bu usul ayrı bir öneme sahiptir. Makalede ise Safedî’nin konuya yönelik açıklamaları, yöntemin mutlaklık içerip içermediği, tatbik ediliş tarzları incelenmiş ve değerlendirilmiştir. Öncelikle Safedî’nin bu hususta diğer müfessirler karşısındaki konumunu daha iyi görebilmek için onun öncesindeki tefsirlerde yöntemin varlığına dair diğer müfessirlerin açıklamaları tespit edilmiştir. Haliyle Safedî’nin konu hakkındaki görüşleri ortaya konarak mezkûr tartışmalara katkı sağlamak amaçlanmıştır.
The Qur’ān has been systematically interpreted since the early times and its interpretation process (tafsīr) is still continuing. One of the most important aspects of the tafsīr is the use of the right bases to reach the correct meaning. For this reason, one of the methods taken into consideration in the science of tafsīr is the interpreting the Qur’ān with the Qur’ān itself. Today, this method is discussed as one of the tafsīr procedure issues and Ibn Taymiyyah is emphasized in determining the phenomenon. However, the same method also stands out in the tafsīr of his contemporary al-Safadī called Kashf al-asrār wa hatqu’l-astār and is applied systematically. In his tafsīr, al-Safadī made statements about the absolute clarification that the verses in need of declaration were explained in the Qur’ān and gave few places to the narratives. Because of these, the rule has a special importance in his tafsīr. In this study, al-Safadī’s explanations about the method, whether it is of absolute nature, the application styles of it had been examined and had been evaluated. First of all, the explanations of other commentators about the existence of the method in the tafsīrs before him had been determined in order to see better the position of al-Safadī in this respect against other commentators. Therefore, it had been aimed to contribute to the discussions by putting forward al-Safadī’s views on the subject.
Primary Language | Turkish |
---|---|
Subjects | Religious Studies |
Journal Section | Research Article |
Authors | |
Publication Date | June 30, 2020 |
Acceptance Date | May 19, 2020 |
Published in Issue | Year 2020Volume: 20 Issue: 1 |
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License.