Şîa’nın "Kütüb-i Erbaa Ricâliyye"sini yani ricâl ilminde en muteber kabul et-tikleri dört eseri tanıtmayı amaçlayan bu makale, Şîa’nın ricâl ilmine bakışlarını an-lamaya bir basamak oluşturmak düşüncesiyle kaleme alınmıştır. Söz konusu dört eserin müellifleri, muhtevaları, temel özellikleri, cerh ve ta’dîl ilmi açısından değer-leri ve Sünnî ricâl kitaplarıyla ilişkileri makalede irdelenmeye çalışılmıştır.
Hamevî, Ebû Abdillah Yâkût b. Abdullah, Mu’cemü’l-büldân, I-V, Beyrut 1386/1957.
İbn Dâvûd el-Hıllî, Takiyyüddîn el-Hasen b. Ali, Kitâbü’r-Ricâl, (thk. Seyyid Muhammed Sâdık Âlu Bahri’l-ulûm), Necef 1392/1972.
İbn Hacer, Ebu’l-Fadl Ahmed b. Ali el-Askalânî, Lisânü’l-Mîzân, I-VII, Beyrut 1406/1986.
İbn Hacer, Ebu’l-Fadl Ahmed b. Ali el-Askalânî, Tehzîbü’t-Tehzîb, I-XII, Beyrut 1968.
İbn Kesîr, Ebu’l-Fida İsmail b. Ömer ed-Dımeşkî, el-Bidâye ve’n-nihâye, I-XIV, Beyrut 1408/1988.
İbn Şehrâşûb, Ebû Ca’fer Muhammed b. Ali et-Tabersî, Me’âlimü'l-ulemâ fî fihristi kütübi'ş-Şîa ve esmâi'l-musannifîn minhum kadîmen ve hadîsen, Beyrut ts.
İbn Tâvûs, Ebü'l-Kâsım Radıyyüddîn Ali b. Musa, Ferecü’l-mehmûm fî tarihi ulemâi'n-nücûm, Kum ts.
Kandemir, M. Yaşar, “Fehrese”, Diyanet Vakfı İslâm Ansiklopedisi (DİA), İstanbul 1995, XII, 297-299.
Kandemir, M. Yaşar, “Hadis”, Diyanet Vakfı İslâm Ansiklopedisi (DİA), İstanbul 1997, XV, 27-64.
Karahan, Abdulkadir, “Tûsî”, İslâm Ansiklopedisi (İA), İstanbul 1982, XII/II, 130-132.
Necâşî, Ebu’l-Abbas Ahmed b. Ali, Ricâlü’n-Necâşî, (thk. Muhammed Cevâd en-Nâînî), I-II, Beyrut 1408/1988.
Oğur, Necmettin, Şîa’da Ricâl İlminin Gelişimi ve Bu Alanda Yapılan Çalışmalar, Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Marmara Ün. Sos. Bil. Ens., İstanbul 2002.
Sadr, Hasen, Te’sîsü’ş-Şî’a li ulûmi’l-İslâm, Beyrut 1981.
This article aims to introduce the four most famous works of Shiite Islam on the science of al-rijāl, i.e. Kutub al-Arbaa al-Rijāliyya. It anticipates clarifying the Shiite view of the science of al-rijāl. It examines the authors, contents, characteristics of these four books, their value from the angle of the science of al-jarh wa al-ta‘dil, and their relations of the Sunnite books of al-rijāl.
Hamevî, Ebû Abdillah Yâkût b. Abdullah, Mu’cemü’l-büldân, I-V, Beyrut 1386/1957.
İbn Dâvûd el-Hıllî, Takiyyüddîn el-Hasen b. Ali, Kitâbü’r-Ricâl, (thk. Seyyid Muhammed Sâdık Âlu Bahri’l-ulûm), Necef 1392/1972.
İbn Hacer, Ebu’l-Fadl Ahmed b. Ali el-Askalânî, Lisânü’l-Mîzân, I-VII, Beyrut 1406/1986.
İbn Hacer, Ebu’l-Fadl Ahmed b. Ali el-Askalânî, Tehzîbü’t-Tehzîb, I-XII, Beyrut 1968.
İbn Kesîr, Ebu’l-Fida İsmail b. Ömer ed-Dımeşkî, el-Bidâye ve’n-nihâye, I-XIV, Beyrut 1408/1988.
İbn Şehrâşûb, Ebû Ca’fer Muhammed b. Ali et-Tabersî, Me’âlimü'l-ulemâ fî fihristi kütübi'ş-Şîa ve esmâi'l-musannifîn minhum kadîmen ve hadîsen, Beyrut ts.
İbn Tâvûs, Ebü'l-Kâsım Radıyyüddîn Ali b. Musa, Ferecü’l-mehmûm fî tarihi ulemâi'n-nücûm, Kum ts.
Kandemir, M. Yaşar, “Fehrese”, Diyanet Vakfı İslâm Ansiklopedisi (DİA), İstanbul 1995, XII, 297-299.
Kandemir, M. Yaşar, “Hadis”, Diyanet Vakfı İslâm Ansiklopedisi (DİA), İstanbul 1997, XV, 27-64.
Karahan, Abdulkadir, “Tûsî”, İslâm Ansiklopedisi (İA), İstanbul 1982, XII/II, 130-132.
Necâşî, Ebu’l-Abbas Ahmed b. Ali, Ricâlü’n-Necâşî, (thk. Muhammed Cevâd en-Nâînî), I-II, Beyrut 1408/1988.
Oğur, Necmettin, Şîa’da Ricâl İlminin Gelişimi ve Bu Alanda Yapılan Çalışmalar, Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Marmara Ün. Sos. Bil. Ens., İstanbul 2002.
Sadr, Hasen, Te’sîsü’ş-Şî’a li ulûmi’l-İslâm, Beyrut 1981.
Karahan, Abdullah. “Şîa’nın Dört Muteber Ricâl Kitabı”. Marife Dini Araştırmalar Dergisi 8/3 (Aralık 2008), 309-329. https://doi.org/10.5281/zenodo.3343998.